nieuwtjes....

Je vindt TourTroubadours in heel ​Nederland. Van Groningen tot

Zeeland en van Maastricht tot Texel.

Zij halen de verhalen op en rubriceren ​ze in deze kleuren.

Klik op de link van jouw verhaalkleur ​en scroll naar de titel die je wilt lezen.

#Busvolverhalen

busvolverhalen

Stap in en reis mee met de busvolverhalen. Elk verhaal heeft de kracht om harten te raken en de geest te verruimen. Ben je op zoek naar een gezellige babbel, spring dan in de kletspot. Ben je op zoek naar innovatie of wil je weten wat er speelt, kijk dan bij de samenleving. Meer weten over jouw gedrag en dat van een groep? kijk dan bij sociologie.

Ben je geïnteresseerd in verdieping en verrijking, verdwaal dan in de verhalen van filosofie. Ben je geboeid door verhalen uit diverse regio's, verwondering en kanteling? Lees de verhalen

van de Regionale Tourtroubadours.

Door te verbinden, beleven en ontdekken bouwen we aan een sterke samenleving waarin we elkaar beter begrijpen en kunnen ‘verstaan'.

Agenda

Tour

Troubadours

Doe mee met de BUSVOLVERHALEN

Agenda

zie Drachten 8 aug 2023

Leeuwarden 12 september 2023

Heerenveen 16 september 2023

Vertel, lees en luister mee…..

contact

wil je een mooi verhaal delen?

wil je reageren?

wil je meer weten?

wil je samenwerken?

wil je een workshop organiseren?

wil je de busvolverhalen op jouw event?

schrijf ons !

busvolverhalen@gmail.com

love you

Reisverhalen & Reisadvies op de verhalenbrunch in centrum Heerenveen

Spirituele reis

In Heerenveen hadden we als tourtroubadours de grote atlas van de belevingswereld meegenomen en al gauw zaten er twee dames heel nieuwsgierig in te bladeren. Ben je wel eens op reis geweest? Zo, het kippenvol stond gelijk op de armen want ze was op een spirituele reis. Dat vond ze best wel spannend om te vertellen, maar ze kreeg een impuls om na alle ellende nu eindelijk te doen wat ze graag wilde doen. Die hele ontdekkingstocht naar haar wil en identiteit vindt ze een prachtige reis.

Waar wil je naartoe? Haar onderzoek kwam uit op een eigen bedrijf runnen en doen wat ze altijd al doet. Ze hoefde geen ingewikkelde plannen te bedenken, haar ideeën waren er al. Ze had het alleen nooit op deze manier gezien. Ze ervaarde dit als een thuiskomen en straalde van zelfvertrouwen net als haar metgezel. Toen we een plaats aanwezen in de atlas, was dat Impuls. Via prutsen en ijver kwamen we aan bij Fantasie en het mooie Niet-weten. Hier rustten de dames even uit. Om daarna langs zie-je-nou-wel en methode uit te komen bij Zelfvertrouwen en Intuïtie. Succes met alles wat er-al-is!

Regelen, maar het wordt toch altijd anders.

Een verhaal vertellen over tijd, in verleden, heden en/of toekomst? Daar overval je me mee. Tja, in het heden ben ik altijd bezig met dingen regelen, hoewel ik weet dat het altijd anders wordt. Waarom? Omdat anderen zoals mijn boekhouder, vrouw en kinderen er op aandringen dat ik dingen ga regelen.

Welke dingen? Nou: dingen als de dood of financiën.

Dat vind ik best wel lastig.

Dat is wel iets anders dan ‘pluk de dag’.

Of dat cultuurbepaald is? Misschien wel.

In het Boeddhisme denken ze heel anders hè?

Een vriend van me woont in Zweden, vind Zweden maar lui,

maar wil toch persé daar begraven worden.

De gedroomde toekomst?

Terugkijkend geef ik mijn leven geen 10. Achteraf zijn er wel zaken waarvan ik denk: dat had ik wel anders kunnen doen. Bij mijn kinderen verbaas ik me er wel eens over de fouten die ze maken. Tegenwoordig is alles immers op internet te vinden?

Geen idee wat ze van mij hebben. Ze denken anders over geld, zijn erg bezig met geld verdienen.

En als het gaat om werk hebben ze één grote aan/uitknop: ze hoppen van baan naar baan.

Van wie is de kunst?....

Het was indrukwekkend, dat zeker. Maar een paar weken later raakte ik in gesprek over de waarde van kunst. Kon je dit nu opvatten als eerbetoon aan de kunst en kunstenaar? of valt dit gewoon onder een ordinaire commerciële stunt die als een circus-caravaan zonder al te veel inspanningen rond trekt langs grote steden om steeds hetzelfde trucje te laten zien? Uiteindelijk zijn het projecties van kunstwerken die door de lucht vliegen. Wie verdient het applaus: de oude kunstenaars Picasso en Gaudi, Pink Floyd of degene met computervaardigheden?

Is de projectie opnieuw kunst te noemen? Dat blijft altijd een interessante vraag want een idee heeft ook inspiratie nodig. En wie is de echte, originele bedenker te noemen; wie krijgt alle lof voor zijn werk? Intellectuele eigendom is erg lastig vast te zetten, want ben je ook lof verschuldigd aan de inspirator van jouw kunstwerk? In de lichtprojectie werd geen eigen werk vertoond. Ik noem het een bewerking van iemand anders. Wel op een zeer kunstige manier gedaan.

Ik heb er zeer zeker van genoten en ik kan mij voorstellen dat deze manier van kunst kijken veel mensen aanspreekt die even willen wegdromen. Daar is kunst toch ook voor bedoeld?

Over Twitter en toeval

Wies komt aanlopen en zegt, zal ik jou eens een leuk verhaal vertellen? Het is al van een tijd geleden. We dachten erover om op Vlieland te gaan wonen. We woonden in Leeuwarden. Ik was alvast mijn huis aan het opruimen en plaatste daarover een berichtje op Twitter. Gewoon

een foto van onze zolder met allemaal troep.

Toen reageerde iemand met ‘Waar ga je heen verhuizen?’ Dus ik zei: Vlieland. Daar gaan wij ook heen, was de reactie. Zij woonde toen in Oosterhout. Dit leidde na een paar berichtjes over en weer, tot een ontmoeting. Onze eerste kop koffie was in het Oranjehotel in Leeuwarden. We bleken heel veel raakvlakken te hebben, hadden een enorme klik en konden uren doorkletsen.

We gingen elkaar vaker zien. Later ging zij op Vlieland wonen een werken. Wij hebben er ook een tijdje gewoond.

Maar daar blijf je toch altijd een buitenstaander.

Uiteindelijk wonen we nu allebei in Leeuwarden en zijn we bijna buren. Dat was ook weer echt toevallig. Toch heel leuk dat zoiets als Twitter ook mooie contacten kan opleveren. Wij blijven altijd contact houden.

ik ben een verhalenmens

"Ik ben een verhalenmens," zegt ze aan het begin van ons gesprek. Het verhaal dat ze met ons wil delen, begint enkele jaren geleden toen ze op de fiets werd aangereden op de rotonde in haar woonplaats. Het was ernstig. Ze belandde op de IC en dacht dat haar leven zou eindigen, of dat ze in het gunstigste geval "niks meer zou kunnen." Ze had tijd en kreeg tijd om na te denken, en besloot met zichzelf een uitdaging aan te gaan: ze wilde nog een keer met de camper naar haar geliefde Ierland. In haar hoofd startte haar reis. Ze zag zichzelf daar op haar 70e verjaardag zitten tussen haar Ierse vrienden. "Happy!"

Afgelopen zomer reed ze met haar camper, via Frankrijk en Engeland, naar Ierland. "Ik ben dankbaar, maar ook trots dat ik dat kon en dat het gelukt is". Ze vertelt: "Ierland is een geweldig land. De natuur is er geweldig. Om daar te kunnen zijn en te mogen genieten van deze prachtige omgeving maakt het alleen al de moeite waard om de reis te maken. Toch geniet ik het meest van hun 'easy living'.

Het komt bij mij over als 'zorgeloos, stressloos en zonder verplichtingen'. Dat is natuurlijk niet zo, maar ik vind de houding van 'kan het vandaag niet, dan komt het morgen wel' heel fijn. Het is ontspannend als je mag zijn wie je bent en de kleding mag dragen die je fijn vindt, zelfs als je gaat dineren in het duurste restaurant van de stad. Je hoeft niet deftig opgetut te verschijnen. Het mag natuurlijk wel.

Deze levensstijl kenmerkt zich ook door grote gastvrijheid. Ik kom al jaren in Ierland en mag veel mensen ook 'vrienden' noemen. Ze luisteren naar me, delen met me en nodigen mij uit om me vrij te voelen. Dat is heel bijzonder en geeft een warm gevoel. Na de reis met de camper kom ik bij hen thuis!

Misschien helpt het volgende verhaaltje om dit gevoel duidelijk te maken:

Met de wind door mijn haar wandel ik langs de Ierse kust. De uitgestrektheid, de zee en het ruige landschap kunnen je rust geven, maar je ook nietig en eenzaam laten voelen. Honderd meter verderop staat een bankje om even uit te rusten en van het uitzicht te genieten. Op het bankje zit een oude man. Een onbekende. Op het moment dat ik het bankje passeer, klopt de man met zijn vlakke hand naast zich op het bankje. Een uitnodiging om naast hem plaats te nemen. Als ik ga zitten, kijkt hij me aan en vraagt: 'Where are you from?' Hij geeft me de ruimte om te vertellen en nodigt me uit om me vrij te voelen.

Ze eindigt ons gesprek met: "Snap je? Dat is iets wat je leert van andere culturen en waar je gebruik van kunt maken. Iets wat we hier in Nederland misschien vaker zouden moeten doen: een klopje op het bankje met de vraag: 'Wie ben je en waar kom je vandaan?'"

In ons opgetuigde filosofische reisbureau zoeken we verhalen. Verhalen van anekdotes die op een of andere manier indruk hebben gemaakt en iemand tot denken hebben aangezet. Binnen enkele minuten spreek ik een voorbijganger aan. Bent u wel eens op reis geweest? Uhm, jazeker. Heel veel zelfs. Ver weg en dichtbij. Vertel eens een anekdote van die reis naar India? De verteller begon te lachen en kroop in het verhaal.

In India zat hij vaak in de trein, die altijd propvol was, veel voller dan de treinen hier in Nederland, en bovendien veel viezer en die coupes zaten niet alleen vol met mensen, maar ook met allerlei spulletjes en verschillende luchtjes. Maar goed, aan die drukte kon ik wel wennen. Maar op een gegeven moment bleek dat er iemand gezocht werd, want er renden politiemannen en treinbewakers door de smalle gangpaden. Veel lawaai en tumult, maar niemand keek op of om. Dat vond ik zo gek. Alsof er een film in de trein werd opgenomen, maar de passagiers hadden de opdracht gekregen om zich er niks van aan te trekken. Het werkte vervreemdend, alsof ik de enige was die niet meespeelde in deze film over boeven in de trein. Er was geen enkel contact of verbinding tussen medepassagiers. Dat vervreemdende gevoel liet mij in India niet meer los en ik was blij dat ik eerder naar huis kon. Oost west, thuis het allerbest.

En hoe is dat in Nederland, als U in de trein zit? Ervaart U hier wel contact en verbinding? Nou, niet echt nee. Veel mensen staren naar hun mobieltje en praten niet echt met elkaar. Wat is het verschil dan met die vervreemding in de Indiase trein? Hier thuis voelt het veiliger, denk ik dan toch ja. Wij wonen niet in de trein. In India doen sommige mensen dat wel, die hebben geen huis maar op deze manier toch een dak boven hun hoofd. Vandaar ook al die spullen. Ik denk dat ik mij daarom zo’n indringer voelde, unheimisch, niet op mijn gemak. Ik was echt blij weer thuis te zijn, met een bekende cultuur om mij heen. Een geborgen gevoel geeft mij dat, ook al is er weinig contact of verbinding. Hier thuis voelt het als veilig, omdat iedereen zijn eigen dingetje doet en ik kan begrijpen wat er om mij heen gebeurt omdat ik bij informatie kan. Ik denk dat dat het is. Goh, wat leuk om er zo eens over te praten met een vreemde. Leuk zo’n filosofisch reisbureau! Fijne dag!

oost,

west,

thuis

het

allerbest

Als je jezelf voor moet stellen hoe doe je dat dan? Het werkt echt super goed om jezelf te beschrijven door een ervaring te delen en deze in een krachtig zelfstandig naamwoord samen te vatten. Plak er nog een bijvoeglijk naamwoord voor en zo leer je elkaar in korte tijd heel goed kennen. In een paar woorden en zinnen weten anderen wat kenmerkend is voor jou.

Probeer het maar!

rake

kennismaking

Een stevige beuk

Oh, wat grappig. Laatst in de trein werd ik ook al gevraagd om mijn verhaal te delen. Nu is het thema ‘tijd, verleden, heden en toekomst? Ja hoor, daar wil ik wel iets over vertellen.

Twee jaar geleden ben ik met pensioen gegaan. Ik heb jaren gewerkt als jeugdverpleegkundige, onder andere op scholen en met minderjarige asielzoekers.

Dat werk heb ik langzaam afgebouwd, ik wilde afstand nemen. In 2011 heb ik een kunstzinnige opleiding gevolgd en daarna ben ik een eigen bedrijf begonnen, waarbij ik mensen coach om creatief op adem te komen. Tijd nemen voor je zelf, ruimte maken in je hoofd. Dat was een mooie aanvulling, het hielp me om in balans te blijven. In balans te blijven tussen wat de

organisatie en ouders van me willen en wat ik zelf belangrijk vind.

In het hier en nu ben ik heel tevreden, als ik daar een creatief beeld aan zou verbinden, kom ik uit op een stevige beuk, met wortels diep in de grond. Of op een labyrint, dat symbool staat voor mijn innerlijke zoektocht.

Ja, en dan de toekomst. Laatst organiseerde een vriend van ons die 70 is geworden een ‘diner pensant’, waar we in gesprek gingen over ouder worden. Ik ben dankbaar, geniet van wat er is maar weet dat het niet eindig is.

Hij is 21 jaar en zegt: “Ik heb een tweede kans gekregen!”

Door zijn zonnebril heen zag ik zijn donkere ogen. Ze glinsterden van plezier en ondeugendheid. Hij vroeg of ik zijn verhaal wilde opschrijven. “ Eén jaar geleden kreeg een tweede kans voor het leven”, begon hij. “Ik had problemen met mijn ouders en dacht dat alcohol het probleem wel zou oplossen. Ik voelde me dan even jong en onbezorgd. Maar helaas…… het loste niets op, maar de alcohol maakte er nieuwe problemen bij".

Hij schuifelt wat onrustig op de stoel, leunt met zijn elleboog op tafel en kijkt met zijn donkere zonnebril gefocust op mijn schrijfpapier.

“Schrijf maar op. Ik was jong en onwetend. Misschien helpt dit verhaal ook anderen die in de problemen zitten of mensen om bekenden én onbekenden te helpen. Het zou helemaal mooi zijn als mijn verhaal jongeren kan waarschuwen voor de makkelijke schijnoplossing die alcohol biedt. Voorkomen is beter dan genezen.”

“Ik raakte op het slechte pad. Alle waarschuwingen door familie, vrienden en mijn buurvrouw sloeg ik in de wind. Eigenlijk vond ik mezelf heel stoer en dacht dat dit paste bij het leven dat ik wilde leiden. Maar ‘leiden’ werd ‘lijden’. Ik was mezelf niet meer, had geen vrienden meer en maakte ruzie met iedereen. Ik ‘stoer’? Welnee, ik was hartstikke bang.

Op een dag werd ik door de wijkagent in de kraag gevat. Hij nam me mee naar het politiebureau en daar werd ik in een cel gezet. Hoe lang ik daar heb gelegen heb weet ik niet meer. Ik denk maar een paar uur. De politieagent kwam me ophalen en ging een gesprek met me aan. Hij maakte een vergelijking met zijn eigen vader. “Dat was geen fijne vader. Hij was een man die altijd problemen had en ruzie maakte met iedereen. Mijn vader had alcohol nodig om de dag te beginnen en door te komen. Wil jij ook zo’n leven?” Nee, natuurlijk niet en ik vertelde hem mijn leven.

Hij zag ook de goede kant van mij. Dat vond ik heel mooi. Na deze confrontatie bracht hij me in contact met een begeleider (buddy) en een psycholoog. Hij wist wat ik nodig had en deed wat hij moest doen. En dat werkte.”

Hij vertelt verder: “ Ik was hem verschuldigd dat ik mijn best ging doen. Daar heb ik me volledig voor ingezet. Samen met die hulp kwam ik er boven op.

Mijn leven speelde niet meer in mijn hoofd af en had geen alcohol meer nodig om ‘stoer’ te zijn.

Het was en is moeilijk, maar de moeite waard!” Ik vroeg hem of hij een goede tip had voor mensen die zich in zijn verhaal herkenden.

“Blijf niet in je hoofd leven, maar praat erover. Zoek naar de juiste mensen. Een vaderlijk of moederlijk figuur. Via werk, sport of school.

Zie het als een tweede kans die je krijgt, maar ook die je verdient.”

Wat je zoekt is niet te vinden, wat je vindt niet wat je zocht

"TT: Dat klinkt wel verfrissend, maar is dat niet een beetje naïef?

Nynke: Misschien wel, maar soms is een kinderlijke (ik bedoel juist niet kinderáchtig) en naïeve benadering juist wat we nodig hebben. Het stelt ons in staat om naar kwaliteit te kijken, niet naar kwantiteit. Het voorkomt dat we ons laten beïnvloeden door problemen. We zien dan alleen maar beren op de weg die ánderen zien.

TT: Is dat niet moeilijk, in deze tijd vol onzekerheid en waarschuwingen dat je niet iedereen moet geloven?

Nynke: Tja, maar ik laat me niet ontmoedigen. Elke dag kan een avontuur zijn als ik me dat gun. Elke dag denk ik ‘hoe staat mijn hoed. Hoe voel ik me?” Want als ik goed in mijn vel zit, kan ik mensen goed inschatten en hoef ik niet zo wantrouwend en voorzichtig te zijn. Het versterkt tevens mijn mensenkennis en levenservaring. Dus, ga ik op avontuur en vind ik misschien wel een schatkaart.

TT: De schatkaart is dus niet ons doel? Het is onze motivator om op pad te gaan met een open mind, bedoel je?

Maar waar kunnen we zo'n schatkaart vinden? Nynke: Hier is het mooie: je hoeft niet actief te zoeken. Je mag of gaat zoeken als je dat wilt. Laat je verrassen door wat het leven te bieden heeft, omarm de principes van avontuur, openheid en het vermijden van angst te omarmen.

Terwijl ze nadenkt, pakt ze een aardbei van de schaal en eet die met smaak op. Dan krijgt het gesprek een vervolg.

Nynke: Weet je, ik kwam hier naar toe met een open mind. Nu heb ik dit leuke gesprek met jou en een kettinkje. TT: Heb je dat kettinkje gevonden? Nynke: Nee, ik heb de hanger hier tijdens een workshop gemaakt. Ik ben gek op kleuren, maar deze koperkleur vind ik prachtig. En dan dat kleine goudkleurige rondje erbij. Super. Het doet me denken aan een zonsondergang. Het hangertje is niet perfect, maar ik heb het zelf gemaakt, het zijn mijn lievelingskleuren en het is een mooie herinnering. Eigenlijk is het een souvenir voor de toekomst.

Samen realiseren ze zich dat de toekomst vol mogelijkheden is.

“wat je zoekt is niet te vinden, wat je vindt niet wat je zocht. (Liedje van De Dijk)

Mijn ouderlijk huis

Dat wil hij wel. Wil je iets over het verleden, het heden of de toekomst vertellen?

Het wordt iets uit het verleden: “Weet je waar ik altijd aan denk? Dat ik zó graag

weer eens naar mijn ouderlijk huis zou willen. Ik droom er zelfs vaak over.

Ik heb daar mijn hele jeugd doorgebracht. Soms hoop ik, dat het een restaurant wordt.

Dan kan ik zo vaak naar binnen als ik zou willen. Ik ga er wel heel vaak langs. Het is erg veranderd. Ik vind het ook spannend. Maar dat heb ik

met meer dingen. Zoals wanneer ik naar een feestje moet, dan moet je je netjes aankleden. Dan verzin ik wel eens een smoes.

Maar over dit huis, misschien moet ik dat toch gewoon eens doen. Zo groot is het risico niet. Wat kan er gebeuren?

Toen ik wat ouder werd, zijn we verhuisd naar een ander deel van het dorp. Maar ik ben altijd dat eerste huis blijven missen. Hoe je dat gevoel moet noemen, weet ik eigenlijk niet. Het is een soort nostalgie, of heimwee. Het is vooral een heel sterk besef dat dingen voorbijgaan.

Ik heb dat ook met bepaalde geuren. Zoals wanneer ik van die geteerde bielzen ruik. Dan ben ik meteen weer in die steeg naast ons oude huis.

Ik weet niet goed waarom ik er niet gewoon heenga. Ik durf die drempel niet over.

Als het over de toekomst gaat, hoop ik dat ik op een keer een bootje heb. Dan ga ik naar bepaalde plaatsen zoals Harlingen, Franeker of Dokkum. Daar voel ik me ook wel thuis. En natuurlijk in Leeuwarden.” Johan draagt een Cambuur shirt doet met zijn distributiebedrijf veel voor de promotie van activiteiten in Leeuwarden.

Wat er in deze tas zit? Allemaal boeken. Ik wil de wereld een beetje mooier maken. Dat doe ik onder andere door me te verdiepen in boeken en filosofie. Net als Plato in de grot wil ik diepere inzichten verkrijgen. Al die inzichten schrijf ik op in mijn dagboek. Die ervaringskennis deel ik bij Theatergezelschap ‘t Verskil’.

Het thema tijd past me goed. Ik heb de diagnose PDD-NOS, dat is een vorm van autisme. Als je aan dat woord een paar letters toevoegt, krijg je het woord automatisme: een handmatige ingreep. Een handmatige ingreep om te beïnvloeden hoe mensen met elkaar omgaan. Hoe mensen omgaan met kleur en diagnoses. Mijn dagboek staat vol data. Vol herinneringen, tijd is belangrijk.

Tijdens de grote pandemie was ik uit mijn doen. Dat werd nog erger toen ik in de krant las dat een kennis van mij vermist werd. Op 12 november van dat jaar werd hij gevonden, hij was overleden. Ook mijn beppe naar wie ik vernoemd ben is in 2020 overleden. Een jaar met pieken en dalen, want in dat jaar waren er ook geboortes. Kinderen van mijn neven en nichten.

Op 26-04-1984 won Nelson Mandela de verkiezingen in Zuid-Afrika. Hij overleed 05-12-2013. En Willem de Klerk die de apartheid afschafte in Zuid-Afrika overleed 11-11-2021. Mogen zij rusten in vrede. Ik lees veel boeken, o.a. een boek over het immuunsysteem. Rutger Bregman zegt in zijn boek, dat nieuws werkt als een drug. Ik zou de digitale wereld willen uitschakelen. Videogames gaan vooral over criminaliteit.

Pieter Christiaan Bos vertelt in zijn uilendagboek over het uilenburcht. Mijn dagboek heb ik gekocht in de Friese Schrijfkamer. Na een uitslaande brand is het 11-04-202 heropend. Op 05-05-2022 was ik bij een speech van onze Commissaris van de Koning. Hij sprak toen over de herinvoering van de dienstplicht.

Persoonlijk zou ik willen pleiten voor een burgerlijke vorm van dienstplicht. Die doe ik bijvoorbeeld bij Estafette, waar ik deze tas tweedehands heb gekocht. Hij is mooi hè?

rake gesprekjes met voorbijgangers

Op uitnodiging van de Drachtster bibliotheek zetten we de camper op het plein en creëren we met kleden, zitjes, een hangmat en zelfgehaakte vlaggetjes binnen no-time een campingsfeer. Dit valt op tussen het beton van de binnenstad en tijdens het opbouwen ontstaan de eerste gesprekjes al. Soms komen mensen nieuwsgierig naar ons toe en soms spreken we voorbijgangers aan.

Zoals een moeder en zoon. Terwijl de moeder even weifelt, is haar zoon meteen bereid om drie vragen te beantwoorden en zo raken we in gesprek. Zo snel, vrij en mondig als haar zoon is, zo behoedzaam en zorgvuldig weegt moeder haar woorden. Regelmatig vraagt ze na een zin "Mag ik dit wel zeggen? "of "Hoe moet ik dat nu zeggen?".

Ze vertelt hoe ze goede vrienden heeft verloren, omdat de een wel en de ander soms niet persoonlijk groeit. Zij voedde haar drie zonen alleen op en daardoor groeide ze. De oudste is inmiddels bijna volwassen, de middelste geeft regelmatig kopzorgen vanwege zijn vurigheid en de jongste is niet alleen mondig maar ook erg slim. "Dat zeggen ze ook op school."

Op de vraag "wat heb je gekregen of verdiend" vertelt ze met een mengeling van verlegenheid en trots hoe ze door haar werk in de palliatieve zorg veel waardering krijgt. Soms zelfs bossen bloemen of planten. Dit raakt mij als luisteraar, want in een van de andere gesprekken die dag werkte werk juist een stukje verlies in de hand.

"Ik verloor mijn eigen naïviteit en ontdekte hoe oneerlijk de wereld eigenlijk is", vertelde iemand die bij een vluchtelingenorganisatie werkt. "Het maakt mij soms echt verdrietig hoe hard mensen oordelen en hoe naar we omgaan met onze medemensen". Deze verteller heeft besloten om meer kennis te vergaren over traumaverwerking bij kinderen. Zo hoopt ze nog meer en beter te kunnen helpen.

Dit zijn maar een paar flarden uit de vele gesprekken die ik heb gevoerd op het plein voor de bibliotheek. Vol verhalen, ideeën en energie rijden we zeer onder de indruk terug naar huis. Vertellen doet wat met de verteller, maar ook met de luisteraar. Dit wordt vervolgd!

Bank

gesprekje

Ze tikte op zijn schouder, zei "Goedemorgen" en stopte wat geld in zijn hand.

Ineens brak de zon door. Het gezicht van de jongeman lichtte op en ik hoorde dat hij stamelde "Dankuwel. Daar ben ik heel blij mee, want nu kan ik in de noodopvang slapen."

De mevrouw draaide zich naar hem toe en ik zag dat zij vanuit een wat beschaamde houding ineens open, blij en geïnteresseerd vroeg naar zijn naam. Er ontstond een gesprek. Midden op de brug nam de wind hun woorden mee, maar straalde de zon op hun beider gezicht.

Het duurde misschien maar vijf minuten. Ze gaven elkaar een knuffel en zwaaiden elkaar gedag. Hij riep haar nog na dat dit een mooie dag was en zij een mooi mens...De mevrouw draaide zich nog een keer om met "Dankjewel. Het is zeker een mooie dag. Jij bent ook een mooi mens, vergeet dat nooit."

En weetje...dit was gewoon in mijn stad. Allebei hadden ze iets nodig en iets te geven. En ze kregen het ook. Laat de zon schijnen.

Zelfreflectie

In eerste instantie had hij geen tijd voor een verhaal, maar later had hij alle tijd voor een verhaal. Hij was op zoek naar antwoorden. Hij had de overtocht van Californië naar Nederland gemaakt en wil hier graag blijven. Een vrolijke, vriendelijke en open jongen met net zo vriendelijke cameraman namen plaats op de boekenstoeltjes.

Hij stak van wal: Wat vindt jij er nu van dat Nederlanders niet zo goed om kunnen gaan met kritiek op de Nederlandse cultuur? Uh….Wat voor soort kritiek bedoel je? De Amerikaan probeerde verschillende keren uit te leggen dat hij had ervaren dat mensen in Nederland niet zo goed met kritische opmerkingen om kunnen gaan. Nou, eerlijk gezegd vind ik dat we wel wat meer aandacht mogen besteden aan geesteswetenschappen in het onderwijs.

Laten we daar nu mee beginnen, want dan leren we beter onszelf te verwoorden, kritisch na te denken en ons perspectief te verbreden. Maar het hangt er ook van af hoe je de kritiek brengt natuurlijk.

Dit was niet helemaal het antwoord waarop hij had gerekend, maar gelukkig vertelde ik hem ook nog over de grappige filmpjes over Nederlandse eigen-aardigheden zoals vuurwerk, voetballiefde en eetgewoontes.

Dat vond hij wel interessant. Zelfspot, daar wilde hij wel meer van zien in Nederland.

Om te beginnen lachten we om onszelf, zittend op een boekenstoeltje en hakkelend met de

microfoon in de hand.

Snelle Jelle

"Heeft u een verhaal over tijd, bijvoorbeeld over verleden, heden en toekomst, dat u wilt delen?"

Hij begint met:

"Wat is tijd? Volgens filosoof Joke Hermens bestaat tijd uit een kloktijd en innerlijke tijd. U kunt haar boek 'Stil de Tijd' lezen, waarin ze het belang erkent van rust, verveling, aandacht en wachten. Dit zijn ervaringen die sinds de Oudheid cruciaal zijn voor het denken en creativiteit, maar in onze moderne, hectische wereld vaak ondergewaardeerd worden. Mevrouw Hermens is zelf zes maanden ondergedoken om dit boek te schrijven, ver weg van de dagelijkse drukte.

Dagelijkse hectiek, denk aan de invloed van mobiele telefoons, agenda's en afspraken, beheerst ons. Maar in werkelijkheid moeten wij de tijd beheersen. Ikzelf heb hier ook last van gehad," zegt hij. "Ik had behoefte aan een soort tegengif om nieuwe doelen te stellen, tijd te nemen en mezelf diepzinnige vragen te stellen, zoals 'Wat is de essentie van het leven?'"

Dus...

Hij besloot zijn mobiele telefoon onaangekondigd een week lang uit te schakelen, geen televisie te kijken en geen kranten te lezen. Hij onthield zich van informatie en nieuws. "Als ik met iemand wilde communiceren, kon ik altijd een brief in de brievenbus doen, net zoals vroeger."

Hij genoot van deze rust en de vrijheid om niet overspoeld te worden door ongevraagd negatief nieuws en verhalen, maar om in plaats daarvan echt in gesprek te gaan met anderen. Dit bracht hem meer bewustzijn en innerlijke kalmte. Het bleek dat andere mensen dit helemaal niet vreemd vonden. Ze lieten zich er juist door inspireren om hetzelfde te proberen.

Het was vroeger eigenlijk net zo," vervolgde hij. "Mensen kwamen samen, want er was geen televisie. Het internet bestaat immers pas dertig jaar, nietwaar? We deelden verhalen met elkaar als tijdverdrijf, voor vermaak of om van te leren. Het versterkte ook de onderlinge band, vooral als die verhalen in onze eigen taal, het Fries, waren. Dat is een belangrijk onderdeel van onze cultuur. Het fascineert ons en verbindt ons."

De tijd verstrijkt.

De tijd is om.

Hij heeft geen tijd meer.

Hij moet op tijd bij zijn volgende afspraak zijn.

Op tijd om verhalen te vertellen over Schokland, de Lancaster in het Ketelmeer en ook over Grutte Pier.”

Op 8 augustus raakte ik in gesprek met Celise en Gillian; twee open en nieuwsgierige kinderen. Ik was benieuwd hoe zij dachten over robots en vreemden. Of je ook vrienden zou kunnen worden met robots. Dat zagen broer en zus niet zo zitten. Waarom niet? Wat is er nodig om vrienden te kunnen worden? Ze dachten beiden goed na over hun antwoorden. Soms duurde dat even, want tsja...je weet het soms ook gewoon niet. Dat geeft niks besloten we.

Of je ook vrienden kon worden met vreemden was makkelijker. Volmondig JA! Want je kunt vreemden beter leren kennen, zodat ze minder vreemd worden. En vreemden hebben ook gevoel, net als jij en ik. Dat kon je van robots niet zeggen, want die bestaan uit nulletjes en eentjes. Maar die worden er via draadjes ingedaan door mensen. Dus kunnen mensen dan ook gevoel in een robot doen?

Dat ging Celise en Gillian echt te ver, omdat een robot toch wel nep moest blijven. Het is geen mens zoals jij en ik vonden ze. Wat vind jij?

samen sterker:

een inspirerende reis

van Solidariteit in tijden van Crisis

In een wereld waarin economische tegenspoed en verdeeldheid schering en inslag lijken te zijn, interviewde we Sonny (20) uit Aruba. Hij verraste ons met een inspirerend verhaal over leiderschap en solidariteit. Hij beschreef Evelyn Wever-Croes: de vrouwelijke premier met een ongeëvenaarde vastberadenheid en visie, die zich heeft opgeworpen als een inspirerend rolmodel in de strijd tegen ongelijkwaardigheid en verdeeldheid tijdens en na de coronacrisis.

Evelyna Christina "Evelyn" Wever-Croes (geboren op 5 december 1966) is een Arubaanse politicus en huidige premier van Aruba. Zij is de eerste vrouw die dit ambt bekleedt. “In een land met een mannelijke cultuur heeft Evelyn haar eigen ego of eigen gewin opzij gezet en juist het belang van haar landgenoten voorop gesteld. Haar visie ging verder dan financiële- en gezondheidsmaatregelen. Ze legde de focus op de morele integriteit van de samenleving. Tijdens de coronacrisis heeft ze laten zien dat het vooral om mensen ging. Als een moederfiguur voor de natie heeft Evelyn de rol van eenheid en samenwerking omarmd, met het doel de diepgewortelde ongelijkheid te bestrijden.

Deze toegewijde premier liet zien dat het niet draait om het individu, maar om de kracht van de groep. Ze geloofde sterk dat verandering alleen mogelijk is als mensen elkaar ondersteunen en samenwerken. Op Aruba helpen mensen elkaar sowieso. Haar inspirerende leiderschap legde nu ook een verantwoordelijkheid van focus en samenwerking bij de macht, de politiek en het bedrijfsleven om door samenwerken de meest kwetsbaren te ondersteunen en te helpen. Tijdens de meest donkere dagen van de crisis zagen de mensen een voorbeeld van focus, samenwerking en ondersteuning ten gunste van de armste en meest behoeftige medeburgers. Samenwerking om voedsel, hulp en steun te bieden aan degenen die het het meest nodig hadden. Dat inspireert en zet aan tot nadenken.

Evelyns boodschap was duidelijk: het herstellen van waardigheid en kansen voor de armsten en meest kwetsbaren is van essentieel belang voor een duurzaam herstel van de samenleving. Haar aanpak herinnert mij eraan dat in tijden van crisis en rampspoed, het niet alleen draait om financiën, maar om de menselijke verbondenheid. Dat inspireert mij. Haar leiderschap heeft bewezen dat de kracht van samenwerking en solidariteit de sleutel is tot het overwinnen van ongelijkwaardigheid en verdeeldheid. Met dit voorbeeld heb ik mijn studie en vervolgopleiding gekozen: integrale veiligheidskunde. Voor mij blijft Evelyn een levendig bewijs dat het eerst helpen van de meest behoeftigen de weg baant voor een veerkrachtigere, verenigde en sterkere samenleving.”

wilde kersen

Als liefhebber van fruit kijk ik nu op een iets andere manier naar uitspraken zoals laaghangend fruit en de kers op de taart. Hoewel deze uitspraken vaak worden gebruikt om iets positiefs te benadrukken, hebben ze ook een impliciete betekenis van gemak en extraatjes.

ik ben mij ervan bewust dat niet alles in het leven laaghangend fruit is, dat wil zeggen, gemakkelijk te verkrijgen. Bovendien kan het verleidelijk zijn om je alleen te focussen op de kersen op de taart, de mooie en glanzende momenten. Dit kan ons ervan weerhouden om de moeite en het harde werk te waarderen dat nodig is om tot die momenten te komen.

Net als bij het plukken van wilde kersen, is het najagen van onze doelen en dromen niet altijd een eenvoudige taak. Soms moeten we moeite doen, uit onze comfortzone stappen en obstakels overwinnen om die zoete vruchten te kunnen bereiken. Dit vergt geduld, doorzettingsvermogen en toewijding. En soms is daar ineens de verrassing: wilde zoete kersen aan de boom..

Hiermee wil ik maar zeggen dat ik waardering heb voor daden maar ook voor het proces;Het proces waarin we als mensen stapsgewijs groeien, leren (ook door fouten te maken en teleurstellingen te verwerken) en onze capaciteiten ontwikkelen. Het is zo belangrijk om te genieten van de reis, met al zijn ups en downs, en te leren van de uitdagingen die we onderweg tegenkomen.

In plaats van te streven naar alleen het laaghangende fruit, kijken we breder, en we dagen elkaar uit om niet slechts na te doen maar vooral ook om na te denken over het grote geheel. Laten we erkennen dat het plukken van die wilde kersen soms een avontuur is dat ons verrijkt en verbindt.

Om niet alleen de laaghangende of glanzende kersen te plukken is het nodig om na te denken over je denken. Wat vind je er nu eigenlijk echt van? Soms moet je hiervoor een beetje avontuurlijk zijn en buiten je comfortzone treden om echt van het leven en zijn verrassingen te kunnen genieten. Misschien ontdek je wel heerlijke frambozen of sappige aardbeien...

Ja, we begrijpen dat het verleidelijk is om voor het laaghangende fruit of de glanzende kersen te gaan. Maar wees nu eerlijk, waar zit de uitdaging en opwinding in het leven als we slechts voor de eenvoudige dingen gaan? Laten we het zoete met een zuurtje opfrissen. Wie weet wat voor geweldige verrassingen we onderweg tegenkomen? Misschien ontdekken we nieuwe vruchten of delen we een lach met mede-plukkers.

Pak je plukmandje, maak je klaar voor wat plukplezier en vergeet niet om af en toe wat te knoeien. Welke mooie verhalen we gaan delen?

De huidige tijd wordt ook wel de VUCA wereld genoemd, die staat voor variabel, onzeker, complex en ambiguïteit. In dit type samenlevingen is het gemakkelijker om geen verantwoordelijkheid te nemen.

Dit verschijnsel werd door wetenschapsfilosoof Karl Popper de "Strain of civilization" genoemd. Mensen gaan gebukt onder dit fenomeen en willen een einde maken aan de angst en vreselijke onzekerheid die de huidige wereld typeert.

Men laat zich makkelijk verleiden door ideeën en theorieën die de weg wijzen uit dit doolhof. In deze "Strain of civilisation" schuilt een gevaar. Mensen kunnen het onverklaarde makkelijker verteren dan het onverklaarbare.

Door het vertellen van een verhaal wordt een gebeurtenis begrijpelijk gemaakt. Sterke verwachtingen beïnvloeden wat je ziet en voor waar aanneemt. Bovendien sturen deze sterke verwachtingen ook wat je niet ziet en dus negeert.

Het vertellen van een verhaal is een culturele aangelegenheid. Popper waarschuwde dat onze kennis ons een relatieve veiligheid kan geven, omdat je nooit van zekere kennis kunt spreken.

Verhalen

vangen

op het Museumplein in

Drachten

Uit in Huis bij dBieb in Leeuwarden.

Dit keer geen hippie camper maar een huiskamer. Je weet wel, zoals tijdens een verjaardag de stoelen in een kring staan en mensen met elkaar praten en verhalen vertellen. Gezellig!

Om 12 uur werd het festival geopend met muziek en kwamen de bezoekers aan de Blokhuispoort (oude gevangenis) ook dBieb bekijken. Dat is niet zó vreemd want deze vestiging van de 5 bibliotheken in Leeuwarden is wel heel bijzonder. Niet alleen omdat je veel elementen uit de voormalige gevangenis tegenkom (de Nor, de Lik, restaurant In de Bak, Proefverlof, etc), maar ook hun agenda met workshops, lezingen, (digitale) inloop-spreekuren, cursussen en tentoonstellingen. Er is altijd iets bijzonders.

Toch stapten er regelmatig mensen op ons af of stonden even stil en vroegen “Wat is dit eigenlijk? Wat gebeurt hier?” Uiteraard hadden de Tourtroubadours hun verhaal klaar en nodigden de mensen plaats te nemen om hun verhaal te vertellen. Het thema was dit keer “Tijd”. Verleden-heden-toekomst werden ondersteund met 3 basisvragen. Kies maar….en vertel.

Een speciaal Home-Made koekje was paraat en haalde de twijfelaars over de drempel. Zo kwamen de tongen los.

Verhalen over de kloktijd of innerlijke tijd, een vriendschap ontstaan via Twitter, het vinden van een schatkaart als start van een avontuur, een zielemissie of iemand die gewoon even een luisterend oor (en tijd van de ander) nodig had en nog veel meer.

Je kon ook tekenen op een grote rol papier, om je verhaal kracht bij te zetten. Nadat een meneer per ongeluk over het papier was gelopen en zwarte voetafdrukken had gemaakt werden die juist geaccentueerd met stift en gebruikt om “de loop der tijd” zichtbaar te maken. Humor hebben de Tourtroubadours ook. En ja, het was warm. Een ijsje van dBieb kwam als een koele fontein binnen. Heerlijk.

Volgende week (16 september) weer, maar dan bij de bibliotheek in Heerenveen. Mag het dan ietsje minder warm zijn, aub?

Vertel, lees en luister mee…..

vertel jouw verhaal

in

geuren en kleuren

Ben jij meer van de RODE verhalen?

love you

love

you

Ilove

oranje

verhalen

Groene verhalen veroveren mijn hart!

illustraties en design

gemaakt met canva